هی شماره های همراهم را بالا و پایین می کنم و
هی کیف می کنم
وقتی هیج نام تو را
همراهم نمی بینم
دندانِ کرم خورده بودی
تا بودی٬
درد داشتم
حالا که نیستی٬
نه
جایت اما تا همیشه
در لبخند من خالی می ماند
سخن حضرت حافظ:
دور مجنون گذشت و نوبت ماست هرکسی پنج روز نوبت اوست
این روزها خیابون ها پر از جوون هایی که اگه نفهمیدن عشق چیه٬ اما لااقل سعی می کنن ادای عاشقها رو در بیارن. اين روزها هي خيابون ها رو بالا و پايين مي رم و نگاهمُ توي ويترين مغازه ها مي چرخونم. اما چيزي نمي بينم كه دلم بخواد براي كسي هديه بخرم. اینجا همه اش پر از عروسکه با قلبهای قرمز گنده. همه چیز بی خودی برق میزنه. این نیست اون احساسی که آدم دلش بخواد توی چنین روزی هدیه بده. من دلم هدیه ای می خواد که غبار زمان داشته باشه. به اندازه تمام روزها و شبهایی که زمین دور خورشيد چرخيده. اصالت داشته باشه، به اندازه اولین احساسی که خدا به آدم هدیه داده. دلم مي خواد هديه اي بخرم كه نگاه آدمُ بکِشه و يه عالمه احساس از ته دلش بريزه بيرون. نه اینکه برقش چشم آدمُ کور کنه..
چقدر این مغازه دارها بی سلیقه ان. انگار هیچ کدومشون هیچ وقت عاشق نبودن. می خوام امسال همه اين بازی های مسخره رو بذارم کنار. دلم می خواد امروز تمام دلنوشته هامُ هديه بدم. تمام شاعرانه هام.
خوبي دلنوشته ها به اينه كه همه احساس چند سال از بهترين سال هاي عمرمُ ريختم توشون. خوبي بيشترش اينه كه٬ نه به يه نفر، بلكه به هزار هزار آدم مي شه هديه اشون داد.
من امشب همه دل نوشته هامُ هديه مي دم. نه فقط به كسي كه دوسش دارم. نه فقط به دوست هاي خوبي كه نمي دونم اگه نبودن آسمون چه رنگي مي شد. نه فقط به كسايي كه مي شناسم، حتي به تمام مرغ عشق ها و همه كلاغ هاي سياه هديه مي دمشون.
به همه بچه هايي كه امروز دندون در آوردن. به تمام پدربزرگ هايي كه از پيشمون رفتن.
به اون پيك موتوري كه هر روز صبح زنگ خونمونُ مي زنه و يه روزنامه ميندازه توي حياطمون، به نجابتي كه توي نگاه دهاتيش موج مي زنه هديه اشون مي دم.
به رفتگري هديه مي دمشون كه صداي جاروش روي آسفالت كوچه مون لالايي هر شبمه.
به تمام كسايي كه يه روزي٬ يه جايي٬ يه لبخند كوچولو روي لبم نشوندن. و حتي به همه كسايي كه نقش لبخندها رو از روي لبهام پاك كردن.
من امشب دل نوشته هامُ به تويي هديه مي دم كه الان داري اينجارو مي خوني.
روز عشق مبارك
آرزو مي كنم دلهاي كوچولوتون پر از عشق هاي بزرگ بشه
پاریس همیشه با ماست...
سر انجام رستگاری بر عشق پیروز شد..
.
.
سخن حضرت حافظ:
معرفت نيست در اين قوم خدا را سببي تا برم گوهر خود را به خريدار دگر
خيلي دلم مي خواست سرفرصت يه چيزي برات مي نوشتم.. دلم مي خواست همه لحظه هاي خواستني قديم ها رو مي ريختم روي صفحه كاغذ.. لپهاي گل انداخته و مانتو هاي پاره پورمونُ.. كلاس پيچوندنا و زو زو گفتناي كِش دارمونُ..
يادته اون شربازي هاي لجوجانه رو؟ يادته مدرسه رو روي انگشتمون مي چرخونديم ما سه تا؟ سه تا تپلِ شرِ.. مرغمون عجب يه پا داشت. چه مرام هايي مي ذاشتيم براي بچه ها.. چه لوتي گري هايي مي كرديم.. يادش به خير..
بعد هي زمان گذشت و گذشت.. ما هي از هم دور و دورتر شديم.. روزگاره ديگه..
بعد از چندسال كه هم ديگه رو ديديم، اون سومي هنوز تپل و شر بود، اما ما دوتا آروم و تودار شده بوديم. مردم مي گفتن خون شماهارو انگار عوض كردن. نمي دونستن اما، كه همه اون لجاجتها و شربازي ها، گولّه شده توي دلمون. كم نشده اما، گره خورده به احساسمون.
نمي دوني چقدر دلم مي خواست اين روزهاي سگي كنارم بودي. مي دوني آخه، گاهي فكر مي كنم كه فقط تو مي توني بفهمي ايني كه ته نگاه من برق مي زنه اين روزا، حماقت نيست، لجاجته.
اينو انگار تو فقط مي خوني توي نگاه من.. و من فقط، توي نگاه تو. كه مرغ دلمون يه پا داره هنوز.. هنوزم وقتي لج كنيم، همه درهاي دنيا رو به روي خودمون مي بنديم. يادته؟ اون وقتها هم بچه ها بهمون مي گفتن ديوونه!
حاضرم نصف عمرمُ بدم يه دقيقه روي ديوار آجري حياط مدرسه كنارت بشينم.. مثل اون روزاي شادِ شادِ شاد كه درِ غصههامونو انگار يه قفل گنده زده بوديم.
دلم مي خواست محكم بغلت مي كردم امروز كه روز تولدته.
دلم مي خواست اون قدر نگات مي كردم كه ديگه لازم نباشه چيزي بنويسم، خودت توي نگاهم بيشتر از ايناشو بخوني:
هم پاي شرّ و شاد و شوخِ نوجووني
هم كلاسي،
دوست،
سيبِ گِردِ من
بيست و چهارسالگي مبارك
برات سالي پر از خنده هاي از ته دل آرزو مي كنم
این روزها اصلا وقت نمی کنم بشینم بنویسم. اما فرصت هست که حافظ رو باز کنم. 
فقط حضرت حافظ:
بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست هر کجا هست خدایا به سلامت دارش
صحبت عافیتت گرچه خوش افتاد ایدل جانب عشق عزیز است٬ فرو مگذارش
چرا زبان باز نمی کنی تو هیچ وقت؟ چرا سکوت می کنی همیشه؟
لااقل بگذار مردم بدانند که تو خوشبخت نیستی.. که خوشحال نیستی..
داستانمان را که زیاد به کسی نگفته ام. اما هر که می شنود به تو حسودی می کند. بهشان بگو که حسودی ندارد. بگو که جرات نکردی هیچ وقت قبول کنی.. جرات نکردی مسئولیت آن همه عشق را بپذیری.. بگو که جا زدی. بگو که همیشه خواستی کنار ساحل آب تنی کنی.. بگو همیشه ترسیدی از اینکه لبس قواسی بپوشی و شیرجه بزنی ته اقیانوس.. بگو مرجان های آبی را ندیده ای هیچ وقت..
نمی دانم چرا همه به تو حسودی می کنند.. این بیشتر عذابم می دهد.. کسی به من چرا حسودی نمی کند؟ مگر این من نبودم که زیر و رو شدم؟ مگر من دلم را به دریا نسپردم؟ مگر خدا گنجش را در دل من نگذاشت؟ مگر خدا کلمه را به من نیاموخت؟ تو شاید فقط یک بهانه بودی.. بهانه قشنگی بودی تو به گمانم.. نمی دانم چه بودی.. اما حالا می دانم که یک تکه سنگ بیشتر نیستی.. سنگ که حسودی ندارد.
سخن حضرت حافظ:
چرا نه در پي عزم ديار خود باشم چرا نه خاك سر كوي يار خود باشم
غم غريبي و غربت چو بر نمي تابم به شهر خود روم و شهريار خود باشم
زمحرمان سراپرده وصال شوم زبندگان خداوندگار خود باشم
چو كار عمر نه پيداست باري آن اولي كه روز واقعه پيش نگار خود باشم
من حافظ را می گشایم اما.. انگار با تو سخن می گوید..
......................
........
...............
.................................
دلم می خواهد تو لااقل به من حسودی کنی
دو سال است که می دانم بی قراری چیست
درد چیست
مهربانی چیست
دو سال است که می دانم آواز چیست
راز چیست ....
چشمهای تو شناسنامه مرا عوض کردند
امروز من دو ساله می شوم ....
گروس عبدالملکیان
چه فرقی می کند
من عاشق تو باشم
یا تو عاشق من
چه فرقی می کند
رنگین کمان
از کدام سمت آسمان
آغاز می شود
گروس عبدالملکیان
صدای قلب نیست
صدای پای توست
که شب ها در سینه ام می دوی
کافی است کمی خسته شوی
کافی است کمی بایستی . . . .
گروس عبدالملکیان
امروز يه عالمه شعر از جلوي چشمام رد شدن... من ازشون معذرت خواستم.. گفتم كه قصه شاعري من، ديگه تمومه.. گفتم سراغ كس ديگه اي رو بگيرن.. شعرها هم رفتن..
اين روزها فقط يه عكس كوچولو شدي كه گاهي اون گوشه چشمك مي زني..
.
.
.
من چیزی نگم بهتره ..
سخن حضرت حافظ:
من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می زاهدان معذور داریدم که اینم مذهب است
... به همه چیز پشت پا زدم.. تو می گی من سبک شدم؟
- خب عشق آدمو سبک می کنه٬ ولی سبک نمی کنه.
- نمی فهمم چی می گی.
- اگه اون هیچ وقت نیاد٬ عشقش باعث شده تو پر در بیاری و کارایی بکنی که تا حالا هیچ وقت فکرشم نکردی.
اگه منظورت از سبک شدن بالا رفتنه٬ سبک شدی.
اما اگه منظورت از سبک شدن٬ کوچیک شدنه... عاشق هرچی کوچیکتر باشه٬ بالاتر می ره.
- فکر نمی کنی همه این حرفا توی ادبیات قشنگه؟ زندگی با ادبیات فرق داره.
- همه این حرفا واسه اینه که زندگی یه خورده شبیه ادبیات بشه.
شبهای روشن
امشب هي زير بارانِ تندِ وحشي، قدم زديم.. هي تند تند، هي مارپيچ، كه قال بگذاريم چاله هاي پر از آب را كه زير سنگفرش هاي شكسته قايم شده بودند.
امشب هي صداي خنده هايمان گم شد زير شرقه باران.. هي امشب باران سُر خورد کف سرمان و از نوك دماغمان چكيد و دستهايمان آن قدر يخ كرد كه نفهميديم داغي ليوان هاي شيركاكائو را.
امشب خيابان سرد و كافه فرانسه گرمِ گرم؛ پاي سيب، شيرينِ شيرين بود و لواشك، ترشِ ترش..
كتاب فروشي ها را امشب پر كرديم از پرسه نگاه هاي تشنه مان..
امشب هي خيال و رويا و كابوس را به هم قاطي كرديم... صداي خورد شدن استخوان هايمان را زير سپر ماشيني كه عقب عقب مي آمد، امشب ما شنيديم..
امشب من خوشبخت بودم.
بعد از مدتها من، خوشبخت بودم امشب.
امشب از دوستانم خواستم كه نميرند. خواستم كه بمانند... آخر دنيا پر از كتابهاييست كه نخوانده ايم هنوز.. پر از راه هايي كه نرفته ايم هنوز.. نان و پنير كافه شوكا را با هم نخورده ايم كه.. فلافل هاي كثيف خيابان انقلاب را.. تازه كلي حرف داريم كه با هم بگوييم، كلي حرف داريم كه با هم بسازيم.. من از دوستانم خواستم كه نميرند.. كه بمانند..
بغضش را امشب، آسمان بر سر ما باريد و ...
تمام شد. تمام.
تنها نشسته ام
و حواسم نیست
که دنیا با من است
شبهای روشن
هفت روز می گذرد و امشب٬ هفتمین شب است..
هفت روز و هفت شب به سوگت نشستم.. به سوگت نشستم تا دیگر باز نگردی.
هفت روزی که شاید مثل هفت سال بود.. ثانیه هایی که بی تو٬ بی خیالِ بودن تو٬ قفل می شدند.. قفل می ماندند.. و منی که فقط پشیمان بودم.. پشیمان٬ پشیمان.. و منی که ذره ذره وجودم می خواست تو را و فقط تو را می خواست و نه هیچ چیز و نه هیچ کس دیگری را..
و تویی که خودت را دریغ کرده بودی.. یا زندگی تو را دریغ کرده بود.. یا خدا.. یا ستاره ها.. نمی دانم.. تو نبودی...
و این دلِ من بود که دریا می شد.. من بودم که می بُردم و تویی که می باختی..
هفت روز سایه نگاه هایی که سهم من نبود.. لبخندهایی که آزارم می داد.. هفت روز و هفت شب.. من بودم و کفش هایم.. من بودم و نرگس هایم.. من بودم و یک آسمان باران.. من بودم و کافه نشینی ها..
هفت روز و هفت شب.. من بودم و .. تو نبودی
...
سخن حضرت حافظ:
روز اول رفت دینم در سرِ زلفین تو تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز
ای که گفتی جان بده تا باشَدت آرامِ دل جان به غمهایش سپردم٫ نیست آرامَم هنوز
دندانِ کرم خورده نبودی که
یک شبه از جا در بیایی
افسانه چندساله ام بودی و
نمی دانستی
اين روزها پايم نمي كشد با كسي هم قدم شوم.. همراهم، هميشه خاموش. خودم٬ هميشه گم.. اين روزها خودم را در خيابان هاي شلوغ و كافه هاي خلوت گم مي كنم..
پشت يك ميز دو نفره كنار پنجره مي نشينم. نور آفتاب از بين كركره ها پوست صورتم را قلقلك مي دهد انگار.. بازي سايه روشن آفتاب را دوست دارم. همان طوري كه قبلا تو را دوست داشتم. گلستانه ورق مي زنم. قهوه ام مي رسد و بخارش مي رقصد انگار در هوا.. بوي قهوه اشكم را در مي آورد.. گلستانه مي خوانم و اشك هم مي ريزم. مي خوانم و مي نويسم و ... مي نويسم و مي خوانم و .. نفهميدم از كي نگاهم جا مانده بود روي ميخ آهني كه در دل نيمكت جا خشك كرده.. برق فلاش و بعد صداي عكس.. به خودم مي آيم.. پسر جوانيست٬ درشت هيكل نيست. ريز هم نيست. لوس نيست.٬ خشك هم نيست... از پشت دوربين سرك مي كشد و زل زل به چشمهايم خيره مي ماند..
مي گويم: ميشه از من عكس نگيري؟
مي گويد: پس از كي عكس بگيرم؟
كافه زياد شلوغ نيست. اما در كافه هاي خلوت هم هستند مردمي كه كافه نشينند.. كه هميشه هستند و سيگار دود مي كنند. كه بلند بلند هم مي خندند و من عاشق خنده هايشانم كه گم مي شوددر دود سيگارشان. نگاهم مي چرخد در كافه اي كه خلوت است اما خالي نيست.
مي گويد: اينا خودشون عكسن. من فقط از اصل٬ عكس مي گيرم..
دوباره پشت دوربينش كز مي كند و لنزش را به طرف من نشانه مي رود. گلستانه را بالا مي گيرم. خودم را پشتش پنهان مي كنم يا لبخدم را... نمي دانم. مي گويم: ننداز... برق فلاش و بعد صداي عكس..
مي گويم: تو اصل رو چطوري از عكس تشخيص مي دي اون وقت؟
دست چپش را آرام دور لنز دوربين مي چرخاند و لبهايش را مي نشاند روي قوس بالايش.. دوربينش را دوست دارد. همان طوري كه من قبلا تو را دوست داشتم. مي گويد: من نمي فهمم. اما اين مي فهمه.
دوربين را بالا مي آورد و گردنش را مي دزدد. لنز را به همه نشانه مي رود...دور تا دور كافه مي چرخاند نگاهش را.. به من كه مي رسد.. مي ايستد. مي گويد: يافت شد. اصلِ اصل.
دوست نداشتم عكسم را بگيرد. نمي خواستم لبخند بزنم. اما خنده خودش نشست روي لبهايم و... برق فلاش و بعد صداي عكس..
مي گويم: اِ. از چي عكس مي گيري آخه؟
مي گويد: عجب لبخندي بود..
لبخندم گم مي شود دوباره.. نگاهش را نگاه مي كنم.. نگاهم را نگاه مي كند.. نگاه مي كنم.. نگاه مي كند.. دوربينش آرام آرام بالا مي آيد.. لنز دوربين انگار مي نشيند جاي نگاهش.. لبهايش مي شمارد.. يك٬ دو٬ سه٬ چهار٬ پنج٬ شش.. انگشتش آرام سر مي خورد روي دكمه قرمز.. لبهايش مي شمارند هنوز.. يازده٬ دوازده٬ سيزده.. انگشتش را فشار مي دهد تخت سينه دكمه و ... برق٬ پشتِ برق.
عكس باران مي شوم
نگاه دوربينش، بوسه بارانم مي كند
عسل بي ادا سر سفره ام نشست، و من بي هوا دلبسته اش شدم.
- عسل بگو! چونكه ما جز "گفتن"، هيچ نيستيم. عشق، نوعي گفتن است و عالي ترين نوعِ گفتن. جنگ هم گفتن است. ايمان هم گفتن است. نگاه كردن، يك واژه نرم است. خدا، كلمه بود براي انسان... عسل، بگو! دوست داشتن را بگو! ايمان را بگو! کمي خلوص كافيست تا جهان به يك واژه مخملي تبديل شود.
- عسل، بگذار سر بر زانويت بگذارم، و تو، به زمزمه، از نخستين سفر گيله مرد كوچكت به ساوالان بگو!.. عسل! در خود فرو نرو! سكوت را خارا نكن! بگو..
و من آرامِ آرام، مي خواندم اين عاشقانه هاي آرام را.. آرامْ آرام
قلبم را دزديدي، دست كم نگاهت را ندزد.. بگذار در اين درياي سياه، قايق اين گيلكِ آرام، پاروزنان بگردد!
مي داني؟ من باختم.. باختم اما نشكستم...
تاب آوردم و سر فرو نينداختم. تاب آوردم، چرا كه جرمم فقط خواستن بود، و به اين جرم، بد مي كشند؛ اما آنكه كشته مي شود، سرافكنده كشته نمي شود.
و شب، گرداگرد آتش را مملو از خاطره مي كنيم..
شبها مدام ته مانده نگاهم را جا مي گذارم ميان شعله هاي آتش.. رقص شعله ها افسونم مي كند.. دلم، دلم در سينه نمي ماند، مدام بر ديوار مي كوبد، مي كوبد، مي كوبد.. پُر است، سنگين است.. بايد جا بگذارم چيزي را جايي.. چيزي را شايد بايد ميان همين شعله هاي لرزان آتش بگذارم.. يادي را شايد بايد همين جا خاكستر كنم، همين جا، همين حالا..
و شب سراسر آسمان را پر از نگاه مي كنيم..
شبها ستاره هايم را دانه دانه خط مي زنم و مي انديشم كه آيا تاب مي آورم؟ آسمانِ بي ستاره را؟
شبها٬ شبها من مجنون می شوم.. مجنون.. می شود تو شبها فقط٬ ماه آسمان من باشی؟ دور و دیر باشی٬ اما باشی.. هلال باشی٬ کم رنگ٬ لاغر و نحیف باشی٬ اما باشی.. چشم من ضعیف باشد٬ تو را نبینم حتی٬ اما بدانم که هستی.. شبهای دیر فقط٬ خیلی دور حتی...
حافظه براي عتيقه كردن عشق نيست، براي زنده نگه داشتنِ عشق است. اگر پرنده را به قفس بياندازي، مثل اين است كه پرنده را قاب گرفته باشي.
و پرنده قاب گرفته، فقط تصور باطلي از پرنده است. عشق، در قابِ يادها، پرنده يي ست در قفس. منت آب و دانه بر سرِ او مگذار و امنيت و رفاه را به رخ او نكش.
عشق، طالبِ حضور است و پرواز، نه امنيت و قاب.
- عشق كو؟" عطر آن شاخه هاي نرگسِ مرطوب كو؟
ديشب٬ سحر نمی شد.. من٬ بند دریده بودم.. تمام نرگس هايم را... به ياد تو سَر بُريدم دیشب.. تمامشان را..
يك بار، يك بار و فقط يك بار مي توان عاشق شد: عاشقِ زن، عاشقِ مرد، عاشقِ انديشه، عاشقِ وطن، عاشقِ خدا، عاشقِ عشق.. يك بار، فقط يك بار. بار دوم خبري از جنس اصل نيست... در عشق حرفه اي شدن، ممكن نيست، مگر آنكه به بدكارترينْ رياكارِِ تَنْ پرستِ بي انديشه تبديل شده باشيم...
و صدايي در من زوزه مي كشيد.. که دوست دارم در اوج بمانم.. در اوج بمانم.. در اوج بمانم... يا در اوج بميرم.. من دوست دارم ببندم دفترم را.. و بستم.. عاشقانه آرام را بستم. اما.. نشانه ام؟
من نشانه اي داشتم، كه نشاني از تو بود.. نشانه اي كه مي خواباندمش، آرام ميان برگ برگ كتاب هايم، ميان كلمات مي خواباندمش.. من كتابهايم را تنها روي نشاني از تو مي بستم... حالا نشانه ات را نمي يابم..
سخن حضرت حافظ:
درد ما را نيست درمان الغياث هجر ما را نيست پايان الغياث
همه فتنه ها از توست، اما جرات سرزنش كردنت در من نيست..
من دیشب
نشانه ات را گم كردم..
و اين خود،
يك نشانه بود
پ.ن. کج ها از کتاب "یک عاشقانه آرام.. نادر ابراهیمی"
اين روزها دارم كمي جسم خسته ام را تيمار مي كنم.. مي داني؟ دردهاي من همه مزمن اند.. هميشه انگار يك جور بي خيالي بوده كه امروزم را به فردا حواله كرده و فردا را به روزي ديگر.. تنها مرهم زخم هايم هميشه زمان بوده است.. امروز مي فهمم كه چه ساده بودم وقتي باور داشتم گذر زمان همه چيز را حل خواهد كرد.. امروزي كه فقط با چهل درصد حجم ريه ام نفس مي كشم.. امروزي كه دير است براي خيلي حرف ها. امروزي كه دير است. امروزي كه دور است.
يك دسته كوچك نرگس براي خودم مي خرم و جا مي دهم گوشه كيفم تا عطرش مستم كند وقتي خيابان هاي تهران را قدم مي زنم، از اين آزمايشگاه به آن درمانگاه.. مي داني؟ من ديگر رام زندگي شده ام.. خسته مي شوم، گرسنه و تشنه مي شوم، اما همچنان راه مي روم.. آرام آرام راه مي روم. نگاهم از روي آدم ها سُر مي خورد و روي سنگفرش هاي كهنه جا مي ماند.. راه مي روم و نرگسم را بو مي كشم.. شايد سهم من از زندگي فقط عطر همين نرگس باشد..
آدم ها انگار همه غريبه اند.. اين روزها ته نگاه دوستانم هم حتي ديگر برقي نمي بينم. همه غريبه شده اند.. نه! شايد هم من غريبه ام.. دنيا سهم همين آدم هاي بي خيال است كه دستشان روي بوق ماشين ها گير مي كند.. دنيا سهم مادرانيست كه كودكانشان را در خيابان كتك مي زنند، نه سهم مني كه براي فرزند نداشته ام نامه مي نويسم.. دنيا جاي مني نيست كه از مرگ رویای پروانه ها حتی به هق هق می افتم...
من اينجا چه مي كنم؟؟
منی که دردهایم را پیش طبیب هم اعتراف نکرده بودم
سخن حضرت حافظ:
رسيد مژده كه ايام غم نخواهد ماند چنان نماند و چنين نيز هم نخواهد ماند
من ارچه در نظر يار خاكسار شدم رقيب نيز چنين محترم نخواهد ماند
تا روزي كه اينجا را مي خواني،
قلمم بوي تو را به خود مي گيرد
مي شود نخواني؟
هم کلاسی بودیم. نه از کوچکترین رفتارهای همدیگر خوشمان می آمد و نه هیچ وقت آن جاذبه بی دلیلی که بین بعضی دخترها و پسرها وجود دارد بینمان بوده. حتی نسبت به هم خنثی هم نبودیم. از هم بدمان می آمد. از همان اول از هم بدمان می آمد.
دو سال اول به ندرت پیش می آمد که حتی چند کلمه ای با هم حرف بزنیم. حتی بعدها هم که به خاطر ساعت کلاس ها و واحدهای مشترک و خرخوانی های شب امتحان و تقلب های سرجلسه٬ تقریبا در یک گروه دوستی قرار گرفتیم٬ باز هم از هم بدمان می آمد. و این موضوع را به هیچ وجه پنهان نمی کردیم که هیچ٬ به بهترین نحوی هم ابراز می کردیم. من بارها به او گفته بودم که کلا انسان داغونی است و از کمترین ارزش های انسانی هم بهره نبرده. و او هم بارها به رخم کشیده بود که احساس می کنم از دماغ فیل افتاده ام و اینکه چقدر خشن هستم و چقدر احساس خودبینی دارم با کلی مخلفات دیگر...
ابراز نفرت البته دشمنی را بیشتر می کند اما تخم کینه را کلا از دلها پاک می کند. و ما دو دوست نمای دشمن بودیم که هیچ کینه ای از هم به دل نداشتیم. و هرچند که هنوز در تعریف تکنیکی کلمه همکلاسی محسوب می شویم٬ اما از آنجایی که همه سرگرم کار هستیم و کلاسهایمان هم دیگر تمام شده٬ به ندرت از حال و احوال هم خبردار می شویم.
تا اینکه دیشب٬ پنجره چت باز شد و خودش بود که: آخه برای چی؟
گفتم: هان؟ چی؟ کی؟ کجا؟
گفت: وبلاگتو برای چی بستی؟
و من فهمیدم که اَ.... او نوشته های مرا می خواند! یعنی باور که نکردم. حدس زدم. و بعد که پرسیدم کاشف به عمل آمد که می خواند که هیچ٬ دوست هم دارد. و برای اینکه می دانست چقدر برایم غیر قابل باور می تواند باشد٬ شروع کرد به تحلیل نوشته هایم و سیر تکاملشان و اینکه چطور من بعد از گذشت چند وقت وزن کلمات را پیدا کردم و آهنگ متنهایم را با آنها می سازم. کلی حرفهای آدم حسابی وار درست و حسابی راجع به نوشتن و راز موفقیت من که در صداقت نوشته هایم است و .... که البته من می دانستم که او عمرا مال این حرف ها نیست که از خودش چنین تحلیلهایی بکند و می دانستم که شغلش کتاب-چاپ کنی است. و به خاطر همین شغلش چهارتا آدم حسابی دیده و چهارتا حرف حساب شنیده... و در هر صورت حقیقت این بود که من نه آن آدم حسابی ها را دیده بودم و نه چنین حرفهایی شنیده بودم. پس حرفهایش بد فرم به دلم نشست. طوری که چندتا از شعرهایم را که در وبلاگ ننوشته بودم برایش فرستادم و از سکوتش فهمیدم که دوستشان داشته. وگرنه شک نمی کنم که در مسخره کردنم از هیچ کوششی فروگزار نمی کرد.
دوباره پرسید که نوشتن را چرا رها کرده ام؟
و من گفتم که چقدر خسته ام. و اینکه دارم تمام می شوم و در واقع تمام شده ام. او گفت که می فهمد. اما حیف است. گفت که شاعر اگر شعر نگوید تخم شعرش می خشکد. و من گفتم که به زندگی ام بیشتر اهمیت می دهم. و من دروغ گفته بودم. نوشتن همه زندگی من بود. و من بدون نوشتن می مردم. و من این را می دانستم اما می خواستم خود کشی کنم.
بعضی وقتها که یک عالمه احساس زیبا و مقدس در دلت داری٬ و می دانی که از این به بعد بیشتر نخواهد شد چون بند نافت بریده شده٬ و تنها راهت برای زنده ماندن این است که کمرنگشان کنی٬ فراموششان کنی٬ پنهانشان کنی٬ وقتی برای بدست آوردن آن احساس ها کوچکترین گناهی مرتکب نشده ای٬ کوچکترین ترفندی نزده ای٬ وقتی آن احساس ها پاک و معصومند٬ تو دوستشان داری.
حاضری همین جا دفتر زندگی ات را ببندی ولی آنها را کمرنگ نکنی. حیفت می آید آخر. دل به دلشان داده ای. وقتی تنها٬ رد پای آن احساس ها روی کاغذ می شود نوشته هایی که حیف است نوشته نشوند٬ چطور احساس تو حیف نیست که نابود شود٬ حیف نیست که پنهان شود٬ که خفه شود؟
حالا می فهمم چرا مردم خودکشی می کنند. هیچ وقت نفهمیده بودم خودکشی یعنی سیرابی. یعنی به پر پرواز رسیده ام. یعنی من قد کشیده ام. دنیا برایم تنگ است. قبل ترها فکر می کردم خودکشی کار انسان های ضعیف است. بدم می آمد از آدم هایی که خودکشی کرده بودند. حتی اکراه داشتم از دور به زندگیشان٬ قلمشان نگاهی بیاندازم. فکر می کردم بوی نفرت و درماندگی می دهند. فکر می کردم تا خرخره در کثافت دست و پا می زده اند حتما.
نمی دانستم اما. که می شود لبریز بود از احساس خوب و خودکشی کرد. یعنی آن قدر حس زیبا در وجودت داشته باشی که مطمئن باشی اگر صدسال دیگر هم زندگی کنی٬ حسی به این پاکی و قشنگی را تجربه نخواهی کرد. که بدانی اگر زمان بگذرد احساست آلوده می شود به دروغ گویی٬ دورویی٬ پنهان کاری و حیفت بیاید. از بس که این احساست ساده بوده٬ بی دو-دو تای منطق بوده٬ خالص بوده٬ از بس که بکر بوده٬ پاک بوده٬ کودکانه بوده..
خود کشی یعنی من دوست دارم در اوج بمانم و در اوج بمیرم.
من دروغ گفته بودم که "زندگی ام برایم مهم تر است" خود کشی برایم مهم بود.
او گفت که می توانم قلمم را عوض کنم. سرم را بچرخانم. نقد بنویسم٬ از جنگ و کشتار بنویسم٬ از انقلاب٬ سیاسی بنویسم٬ اجتماعی بنویسم... من گفتم که همیشه دوست داشته ام طنز بنویسم چندبار هم امتحان کرده ام اما موفق نبوده. و گفتم که مادرم می گوید: سعی نکن به زور از مسیر خودت خارج شوی. اگر تو می توانی خوب درام بنویسی٬ اگر این قریحه را داری٬ پس باید درام بنویسی نه طنز. گفت که می داند و به نظرش حتی حیف است که سبک نوشتنم را عوض کنم. اما مطمئنا بهتر از ننوشتن است. و تازه خوب است که آدم گریزی به تمام سبک ها داشته باشد. و گفت که شاید بعد از مدتی زندگی ام آرام شد و توانستم دوباره به سبک خودم برگردم.
پیشنهادی بود که می شد رویش فکر کرد. و من همچنان دارم روی این پیشنهاد فکر می کنم.
بعد او از من خواست که هر روز یکی از نوشته هایم را برایش بفرستم تا بخواند. و من به او نگفتم که می ترسم در نوشته های خودم سرک بکشم که هر کدام انگار جرعه ایست از آب یک دریا که بقیه همان جرعه را می بینند٬ اما من هر بار همان دریا را. و نگفتم که می ترسم دوباره غرق شوم. اما گفتم که من گلچین زیبایی از نوشته های دیگران دارم که می توانم از آنها برایش بفرستم. و او قبول کرد.
سعی کنید تا می شود به دشمنانتان ابراز نفرت کنید تا هیچ کینه ای از آنها در دلتان نماند. شاید روزی به دوستان به درد بخوری تبدیل شوند.
می گفت ديگر چرا شعر نمی نویسی؟
او نمی دانست آخر
من شاعر نبودم که
تو شعر بودی
پ.ن. وقتی تمام حرف های نگو را گفته باشی.. یعنی دیگر هیچ افسوسی نخواهی داشت. یعنی دیگر دلیلی برای ماندن نداری. یعنی دیگر سخنی نمانده که بخواهی با کلمات منتقل کنی. حسی نمانده که پوشیده باشد.. به قول مریم بانو: باید رفت گاهی.. و حالا همان گاهیست
آخرين باري بود كه مي ديدمش. اما هيچ چيزش مثل آخرين بار نبود. قرارمان كنار چراغ هاي چشمك زن بود. من هميشه اصرار داشتم كه مسيرها را پياده برويم. فكر مي كرد كه من عاشق پياده روي هستم و من عاشق پياده روي بودم، اما نه با او. ترجيح مي دادم خيابان هاي شلوغ جنوب شهر تهران را تنها قدم بزنم.
مثل هميشه زودتر از من رسيده بود. من را كه ديد لبخند زد. دست تكان داد. من هم لبخند زدم و مثل هميشه دست راستم را سريع و سبك انداختم دور بازوي چپش. سلام كردم و راه افتادم. اين طوري مي شد از دست دادن فرار كرد. گفت: مطمئني امروز هم مي خواي پياده بريم؟ حالت خوبه؟ گفتم مطمئنم.
خوبي اش اين بود كه زمستان بود. هوا سردِ سرد بود و او كلي لباس پوشيده بود. آن قدر كه من احساس مي كردم دستم را فقط دور آستين كاپشنش حلقه كرده ام. خيلي لاغر بود و بازوي نحيفش گم مي شد بين آن همه لباس. من يك قدم عقب تر و بدون فاصله از او راه مي رفتم. يك طوري كه انگار خودم را قايم مي كردم پشت او. پشت او نه، خودم را پشت كاپشنش قايم مي كردم. اين طوري مي توانستم فرار كنم از چشم هاي درشت و سياهش. خوبي اش اين بود كه زمستان بود و هوا سردِ سرد بود. مي گفتم تند تند راه برويم تا گرم شويم. تند تند راه مي رفتيم. اما من گرمِ گرم بودم. اصلا وقتي كنارش بودم انگار گلوله آتش مي شدم. خوبي اش اين بود كه او نمي فهميد من گرم ام. تند تند راه مي رفتيم. اين طوري بهتر بود. اين طوري من حضور غريبه اش را كمتر حس مي كردم. اين طوري حرف نمي شد زد. من بودم و يك كاپشن خاكستري كه تندتند كنارم قدم بر مي داشت.
به سايه هامون نگاه كردم كه جلوتر از ما مي رفتند. سايه خودم. با آن موهاي كوتاهي كه از جلوي روسري شاخ مي شدند بيرون. سايه ام كز كرده بود. سرم انگار فرو رفته بود در بدنم. نگاهم سُر خورد روي سايه اي كه كنارم قدم برمي داشت. دلم نمي خواست سايه او باشد. دلم مي خواست سايه كسي مي بود كه بايد. دلم مي خواست سايه موهاي پف كرده او مي بود به جاي موهاي كوتاه اين كه چسبيده بود به جمجمه اش. دلم مي خواست شانه هاي سايه به پهناي شانه هاي او مي بود. آهنگ قدم هاي اين سايه به آهنگ قدم هاي او هيچ شباهتي نداشت. من از اين سايه متنفر بودم. نگاهم را از سايه ها دزديدم. به كفشهايم زل زدم كه محكوم بودند به راه رفتن. آن قدر سريع كه افكارم جا بمانند از ما. مسير طولاني بود. جايي با دوستانش قرار داشتيم. مي خواست مرا به آنها معرفي كند. خسته شده بود. نفس نفس مي زد. گفت: تو گرم نشدي؟ نمي خواي آرومتر بريم؟
ناچار شدم موافقت كنم. آرام تر قدم بر مي داشتيم. دست چپش را ماهرانه تكان داد. نفهميدم چه شد اما دستم آرام سُر خورد در دستش. انگشتهايش را آرام روي پشت دستم حركت داد. من ايستادم. نبايد مي ايستادم. اما قفل شده بودم. گفت: چي شد؟ ببينم رنگت چرا پريده؟
خوب دخترها چه دارند بگويند اين جور وقتها؟ دستم رو كشيدم بيرون از دستش. گذاشتم روي دلم. گفتم: آخ دلم درد گرفت. گفت: خوب من كه گفتم پياده نيايم. بيا ديگه داريم مي رسيم. چندتا خیابان بيشتر نمونده. مي خواي كمكت كنم؟ داشت نزديك مي شد. اگر نزديكتر مي شد حالم به هم مي خورد. بالا مي آوردم. مطمئن بودم. گفتم: نه. برو يه شكلات برام بخر بيا. من همين جا مي مونم.
رفت. نشستم روي جدول كنار خيابان. خيابان شلوغ بود. هوا هنوز كاملا تاريك نشده بود. اما من چشمهايم سياهي مي رفت. روي زمين پر از سايه بود. سايه هايي كه مي آمدند و مي رفتند. يخ كرده بودم. صداي جمعيت مدام گنگتر مي شد. مثل وزوز مگس. در بين جمعيت ديدمش. او را نه. هماني را كه بايد. با همان موهاي پف كرده و كاپشن سبك مشكي رنگش. شانه هايش هنوز پهن بود. قدش بلندتر از هميشه بود. داشت مي آمد جلو اما زمين هي كج مي شد. او سُر مي خورد عقب. صدايم مي زد. چشمم سياهي رفت. كسي صدايم مي زد. صدايم مي زد. مي شنيدم اما پلكهايم سنگين بود. زورم نمي رسيد بازشان كنم. صدايم مي زد. يك ني پلاستيكي گذاشت بين لبهايم. دهانم شيرين شد. مي گفت بخور. چندتا قلپ بخور. چشمهايم را باز كردم. دو تا چشم درشت مشكي بود و موهاي كوتاهي كه چسبيده بود به سرش. نگاهم را از چشمهايش دزديدم و باز من ماندم و همان كاپشن كلفت خاكستري. با فاصله از من نشسته بود و كيفم در دستش بود. گفتم دستكشهايم را از توي كيف بدهد. دستكشهايم را پوشيدم، آب ميوه را انداختم در جوي آب و گفتم: برويم.
به اولين كافه كه رسيديم گفت: بريم اينجا بشينيم يه چيزي بخوريم. گفتم: دوستهات منتظر مي مونن.
بي خودي گفتم. مي دانستم كه ما خيلي تند آمده بوديم و خيلي زود رسيده بوديم. سرش را تكان داد و رفت داخل كافه. دنبالش رفتم. يك ميز كوچك دو نفره كنار پنجره بود. داشت مي رفت آنجا بنشيند. گفتم: صبر كن. آنجا نه. تنگه كوچيكه. قلبم مي گيره.
لبخند زد. گفت: پس كجا؟
يك ميز چهارنفره خالي بود. از آن ميزهاي مربع بزرگ كه چهارطرفش صندلي داشت. گفتم: بيا اينجا.
نشستم روي صندلي و كيفم را روي صندلي كناري گذاشتم. روبرويم نشست. خوبي اش اين بود كه ميزش خيلي بزرگ بود. اگر دستهايمان را دراز مي كرديم هم به زحمت نوك انگشتانمان به هم مي رسيد. چشم هايش مدام نگاهم مي كرد. كلافه شده بودم. مِنو را كشيدم جلويم و هي بالا تا پايينش را خواندم. گفت: اگه سخته مي خواي من برات انتخاب كنم؟ گفتم: يه قهوه ترك. تلخ تلخ. گفت: دختر يه چيز شيرين بخور. دوباره سرت گيج مي ره ها. گفتم: من فقط قهوه ام مياد.
براي خودش يك عالمه كيك و نوشيدني شيرين سفارش داد. مي خواست به زور به خورد من بدهد. حالم از هرچه شيريني بود به هم مي خورد. مِنو را بردند. كاپشنش هم ديگر پشت صندلي كناري بود. من مانده بودم با آن دوتا چشم سياه درشت. بي پناه بودم. گفت: تو حالت خوب نيست. چيزي شده؟ جواب هميشگي: نه. نمي دونم چرا دلم گرفته. خيلي گرفته. خوب مي شم.
سعي كردم به صورتش نگاه كنم و لبخند بزنم. گفت: منم گاهي دلم مي گيره. ولي وقتي از هم جدا مي شيم. تو اما برعكسي. چشمت كه به من مي افته دلتنگ مي شي. اين دلتنگي هاي تو هم .. با پرخاش گفتم: دلتنگي هاي من چيه؟ گفت: هيچي. دوست داشتنيه.
با تعجب نگاهش كردم. اشك در چشمهاي درشت سياهش حلقه زد. گفت: دلتنگي هات خيلي دوست داشتنيه. اما اي كاش اين همه اذيت نمي شدي.
بغض نشست ته گلويم. قورتش دادم. گفتم: من اذيت نمي شم. گفت: هه. من دارم مي بينمت. خودت كه خودتو نمي بيني. اذيت مي شي. خيلي هم زياد. چرا به من نمي گي قضيه چيه؟ دوست داري راجع به آينده بيشتر حرف بزنيم؟ گفتم: خيلي حرف زديم. مگه مشكلي هست براي آينده كه بخوايم بيشتر حرف بزنيم؟ به من بگو اگه پشيمون شدي ها. من دوست دارم كه تو كنارم باشي. اما نه به هر قيمتي. قهوه ام رسيد. Thanks God. قلپهاي كوچيك داغ شروع شدند. تلخ تلخ.
گفت: نه اتفاقا. مي خواستم همين رو بدوني. بدوني كه من آرزومه كه برنامه سفرم رو كنسل كنم و بِرم سربازي اگه تو توي زندگيم باشي. قضيه خيلي ساده اس. تو توي ايران خوشحالي. و من كنار تو. هيچ مِنتي نيست. كوچكترين افسوسي هم به خاطر اون بورسيه لعنتي از گوشه ذهنم نمي گذره. اي كاش اصلا قضيه بورسيه رو بهت نمي گفتم. اون فقط كاره. درسه. ولي تو زندگي مني. اگه از دستت بدم تا آخر عمر افسوس مي خورم.
نمي دانم چرا قهوه تمام نمي شد. نمي دانم چرا سر همه چيز كوتاه مي آمد. بي اختيار گفتم: كافيه. خواهش مي كنم. گفتم: ميشه به دوستات زنگ بزني بگي من امروز حالم خوب نيست؟ گفت: آره حتما. حتما.
رفت بيرون كه تماس بگيره. سعي كردم دوستش داشته باشم. خيلي سعي كرده بودم. وقتي با هم نبوديم دوستش داشتم. حتي خدا رو شكر مي كردم. با خودم مي گفتم اين هديه خدا بوده به من. بايد پاسش بدارم. اما به محض اينكه مي ديدمش. اين دلتنگي لعنتي شروع مي شد. آرام آرام از گوشه دلم مي جوشيد و از نگاهم مي ريخت بيرون. او مي فهميد. اما گناه او نبود كه. او همه چيزش خوب بود. فقط كسي نبود كه بايد. تنها گناهش اين بود كه او نبود.
برگشت و نشست. لبخند زد. هنوز چيزي نخورده بود. گفتم برويم. گفت: چه خبره؟ قهوه ات رو لااقل تمام كن. گفتم: حالم به هم مي خوره. نمي تونم. تو ولي هنوز چيزي نخوردي. گفت: مهم نيس. پاشو بريم.
نگاهم مي كرد. اين نگاهي نبود كه من دوست داشتم. چشمهايش آزارم مي داد. كاپشنش را پوشيد و من هم دستكشهايم را پوشيدم. دست راستم را آرام و سبك حلقه كردم دور بازوي چپش. اشك در چشم هايم حلقه زده بود. بغض خفه ام مي كرد. از خودم بدم مي آمد. حالم از خودم به هم مي خورد. حالم از دنيا به هم مي خورد. از گذشته به هم مي خورد. از آينده به هم مي خورد. گفت: نمي خواي كه پياده برگرديم؟ گفتم: نه با تاكسي مي رم. گفت: مي رم يعني چي؟ با هم مي ريم ديگه. مي خواي آژانس بگيرم؟ تو به تاكسي عادت نداري. گفتم: آژانس اينجا از كجا مي خواي پيدا كني؟ نه با تاكسي بريم.
كنار خيابان ايستاده بوديم. يك پيكان سفيد قديمي آمد. دو نفر عقب نشسته بودند. جلو خالي بود. رفتم جلو و سرم را دولا كردم: مستقيم؟
ماشين ايستاد. گفت: مي خواي بگم يكي از اين آقاها جلو بشينه؟ گفتم: نه. زشته. من جلو مي شينم.
تا خانه گريه كردم. خوبي اش اين بود كه او صورتم را نمي ديد. گريه ام هم آن قدر زياد نبود كه شانه هايم را بلرزاند. نزديك شديم. اشكهايم را پاك كردم. پياده شديم. تا او حساب كند من پريدم اين طرف جوب. راه خانه ما از اين طرف جوب بود و خانه آنها از آن طرف. برگشت. ديد كه من آن طرف جوبم. گفتم: كاري نداري؟ ببخشيد كه حالم بد بود. تو ديگه بايد به دلتنگي هاي من عادت كره باشي. گفت: صبر كن.
خودم را زدم به نشنيدن. اسمم را صدا كرد. مجبور شدم بايستم. گفتم: جان؟
گفت: از چي فرار مي كني؟
بغضم داشت مي شكست. دوباره يخ كردم. نور چراغ ماشينها قاطي پاطي شده بود. صداها داشت وزوز مي شد. دلم مي خواست بگويم: از تو. از خودم. از يه جاي خالي گنده.
اما نتوانستم چيزي بگويم. اشكهايم سُر مي خورد روي گونه ها و تندتند از چانه ام مي چكيد. نمي توانستم نگاهش كنم. صورتم را با دستهايم پوشاندم. گفتم: حالم بده. مي ذاري برم خونه يا نه؟
گفتم و رفتم. پشست سرم را هم نگاه نكردم. سر پيچ كه رسيدم ديدم هنوز ايستاده. هنوز ايستاده بود. چرا نمي رفت؟
لعنت بر كسي كه گفته بود تمام جاي خالي ها پر مي شوند. لعنت. لعنت.لعنت
میگه مواظب باش درست تصمیم بگیری..
میگم تصمیم درست چه تصمیمیه؟
فکر می کنه... میگه تصمیمی که منطقی باشه.
میگم مطمئنی؟
فكر مي كنه... میگه نه. تصمیمی که بعدش پشیمون نشیم.
میگم یعنی اگه تصمیم درستی بگیریم٬ هیچ وقت بعدش پشیمون نمی شیم؟ اگه تصمیم نادرستی بگیریم٬ حتما بعدش پشیمون می شیم؟
فکر می کنه... میگه نه. میگه خیلی پیش میاد که تو تصمیم درست می گیری ولی پشیمون می شی. چون شاید خیلیهای دیگه تصمیم درست نگیرین.. یا هزارو یه دلیل دیگه..
میگم ممکنه تصمیم غلط بگیریم ولی پشیمون نشیم؟
فکر می کنه... میگه آره. چون پشیمونی مال بعد از تصمیمه. و شاید بعدا خیلی چیزها عوض بشه.
فکر می کنم... میگم پس درست و غلط بودن تصمیم مهم نیست. نباید نگرانش باشیم. فقط باید به پشیمونیه فکر کنیم..
فکر می کنه... میگه اگه همه اش بخوای به پشیمونیه فکر کنی هیچ تصمیمی نمی تونی بگیری..
ساکت می شیم.
میگم با منطق می شه در مورد احساسمون تصمیم بگیریم؟
میگه آره می شه.
فکر می کنم... این بار سعی می کنم منطقی فکر کنم. صدای اذان میاد. دلم مورمور می شه. یاد قدم هایی می افتم که با عشق دور خونه خدا بر می داشتم.
می گم پس ایمان چی؟
ایمان با منطق هیچ توجیهی نداره. لا اقل ایمان من هیچ ربطی به منطق نداره. اگه منطقی فکر کنیم٬ ایمانمون هم شرطی می شه. وابسته به منطق می شه. قدرت نداره دیگه. ایمان شرطی که ایمان نیست. ایمان همه اش احساسه. یه حس بزرگ و قوی که آدمُ نگه می داره٬ یه عشق گنده است که توی هر دلی می تونه جا بگیره. توی هر دلی که شرطی و منطقی نشده باشه. منطقی فکر کردن بهاش سنگینه. به قیمت ایمانمون شاید.
فکر می کنه... میگه خیلی از آدم ها بدون ایمان زندگی می کنن. بدون ایمان خوشبخت هم هستن. میگه تصمیم منطقی گرفتن لا اقل افسوس رو موقع پشیمونی کم می کنه.
فکر می کنم... میگم پشیمونی از چه جنسیه؟ احساس یا منطق؟
میگه بستگی داره. می تونه از هر جنسی باشه.
فکر می کنم... میگم ولی خیلی ها با احساسشون تصمیم گرفتن٬ خیلی چیزهاشونم باختن٬ اما پشیمون نشدن. مثل همه اونایی که توی کربلا بودن.
میگه اون ایمانه. نه احساس.
میگم ایمان هم از جنس احساسه. هر احساسی رو که باور کنیم٬ ایمانمون می شه. اگه آویزونِ منطق بشیم٬ درهای معجزه رو به روی خودمون بستیم. یوسف هم اگه منطقی فکر می کرد٬ درهای قفل به روش باز نمی شد.
فکر می کنه... چیزی نمیگه.
می گم دو دو تای منطق همیشه چهاره. دو دو تای ایمان ولی می تونه ۱۰۰۰ باشه.
اینجا قمار عشقه.
اگه هستی٬ تاسهارو بریز
تو این همه سنگدل بودی و
من عمری به دنبالِ سنگ٬
تا با هم لِی لِی کنیم
من نمی دانستم٬
تو که سنگ داشتی چرا بازی نکردی؟
- من رو اعصابت می دوم؟
- تو؟ نه بابا.. تو رو دلم لی لی می کنی
می دونین؟ آدما توی زندگی چهره های مختلفی دارن برای افراد مختلف. چهره ای که یه آدم به من نشون می ده٬ فقط مخصوص منه. چهره ای که به تو نشون میده٬ فقط مخصوص تو. اما نوعِ اون آدم یکیه. چند جور آدم نیست که. یه فکر داره. یه احساس داره. یه نفره خوب.
چهره دوست داشتنی یه آدم٬ همیشه به این معنی نیست که اون آدم دوست داشتنیه.
ممکنه چهره ای که یه آدم به ما نشون می ده٬ خیلی دوست داشتنی باشه.. ممکنه اصلا همون اول عاشق اون چهره بشیم. اما بعدش٬ خیلی زود شاید٬ بفهمیم که خودش٬ خود خود واقعیش٬ اصلا دوست داشتنی نبوده. احساسی که ما به این آدم داریم٬ اون دوست داشتنه خیلی قشنگ باشه٬ اما اون آدمه آدم قشنگی نباشه.
باید همون موقع اون آدم رو از زندگیمون بذاریم کنار.
اون دوست داشتنه رو ولی نگه داریم برای همیشه. بذاریمش توی یه صندوقچه ته ته دلمون. درشُ یه قفل گنده بزنیم. نگهش داریم برای یه وقتای خاص. برای وقتایی که عطر دوست داشتن از سرمون پریده. برای یه روزایی که دلمون می خواد مست باشیم. دلمون می خواد عاشق باشیم. که اون روزا درشُ باز کنیم و لحظه های قشنگمونُ بو بکشیم.
این طوری بهتره. لااقل دوست داشتنه همیشه قشنگ و مقدس می مونه.
اگه اون آدمُ وارد بازی کنیم٬ دوست داشتنه بهش آلوده میشه.. خرابش می کنه. دست خودشم نیستا.. آدم قشنگی نیست کلا. نوعش این جوریه. یه طور دیگه اس اصلا.
سید علی صالحی:
من هنوز نمیدانم چرا
غروبِ هر پنجشنبه گريهام میگيرد!
برايم بنويس
شاعرانِ بزرگ ... به ماه کامل چه میگويند!
ديرآمدهای ریرا! باد آمد و همه روياها را با خود برد
شب بود و بی ستاره..
ماه در آسمان فغان می کرد.
و تو اي دردانه ماه،
تك ستاره بودي در آسمان شب،
و در بندِ سكوتت٬
تسلیم.
آری! تو٬
تسلیمِ من بودی.
و من٬
زانو نشانده بر تختِ سینه ات
زوزه بادهاي وحشی در سرم
هزاران سوارِ
آشِنا نه٬
می تاختند در رگم ..
غوغا بود در من٬ آری!
ماه سودایم می کرد.
دستِ من٬
بر دستِ تيغ
تیغِ صیقل ديده٬
آب داده با آبِ دیده.
من
چَشم در چَشمِ ماه٬
ماه
چَشم در چَشمِ تو
اشک در چشمانم می لرزید٬
کارد در دستانم نه
تازیانه می نشاند در نگاهت برقِ تيغ٬
لرزشِ سیبِ گلویت
زیر کارد٬
تیغِ چاقو٬
سردِ سرد..
زيرِ گلویت٬
داغِ داغ..
تيغِ تشنه مي نشاند لب بر رگهاي تو
گوش تا گوشَت بوسه باران مي شود..
آخ! سیبِ کلامت قاچ خورد.
من
بُریدم گلویت را٬
بیخ تا بیخ
محکم و کوبنده٬
تند و تیز
منٍ ساده دل تنها یک دلٍ ساده دارم که بر دیواره هایش یادگاری زیاد نوشته اند..