یادت را گوش تا گوش در دلم سَر ِبُریدم
شب بود و بی ستاره..
ماه در آسمان فغان می کرد.
و تو اي دردانه ماه،
تك ستاره بودي در آسمان شب،
و در بندِ سكوتت٬
تسلیم.
آری! تو٬
تسلیمِ من بودی.
و من٬
زانو نشانده بر تختِ سینه ات
زوزه بادهاي وحشی در سرم
هزاران سوارِ
آشِنا نه٬
می تاختند در رگم ..
غوغا بود در من٬ آری!
ماه سودایم می کرد.
دستِ من٬
بر دستِ تيغ
تیغِ صیقل ديده٬
آب داده با آبِ دیده.
من
چَشم در چَشمِ ماه٬
ماه
چَشم در چَشمِ تو
اشک در چشمانم می لرزید٬
کارد در دستانم نه
تازیانه می نشاند در نگاهت برقِ تيغ٬
لرزشِ سیبِ گلویت
زیر کارد٬
تیغِ چاقو٬
سردِ سرد..
زيرِ گلویت٬
داغِ داغ..
تيغِ تشنه مي نشاند لب بر رگهاي تو
گوش تا گوشَت بوسه باران مي شود..
آخ! سیبِ کلامت قاچ خورد.
من
بُریدم گلویت را٬
بیخ تا بیخ
محکم و کوبنده٬
تند و تیز
منٍ ساده دل تنها یک دلٍ ساده دارم که بر دیواره هایش یادگاری زیاد نوشته اند..