باران که می زند

 این روزها نه پای رفتنم مانده

                                        نه توان ماندن

نه جرات پرواز

                      نه جربزه سقوط

نه صلابت دل کندن

                          نه اشتیاق دل دادن

نه تحمل نقابم مانده

                           نه تاب افشا شدن دارم

تو زلزله بودی

              زیر و رو کردی هر آنچه را که بودم

    یا شاید هم صاعقه بودی که

                        برق نگاهت مرا گرفت   

 حالا وهم برت ندارد که هنوز هم زلزله ای ها.. این ها که می بینی پس لرزه هاییست که امروز و فردا تمام می شود.. تازه تقصیر من نیست که. ماه آسمان را ندیدی مگر چطور زل زده بود به چشمانم؟

سيب هاي ياد تو به جاذبه مي خندند.. هوايي مي روند جان شما